شریعتی سیخی چند...2!

بحث شریعتی بود و مخالف و موافق های سینه چاکی که داشت 

گفتم یه وجه موضوع به بزرگی شخصیت آدم ها بر می گرده که به قول یه بزرگی جاذبه و دافعه زیاد دارند ... 

اما یه وجه دیگه هم داره این قضاوت ها 

این حب و بغض های غلیظ و شدید

اون وجه دیگه که از نظر من خیلی مهمتره و بحث اصلی من اونه، به جامعه شناسی ما ایرانی ها برمی گرده

ما اصولا همین طوری قضاوت می کنیم 

شدید و احساسی 

هیجان راحت به ما غلبه پیدا می کنه 

می خواد بدمون بیاد می خواد خوشمون بیاد 

آدما از نظر ما یا باید با امام حسین مقایسه بشند یا با شمر و یزید  

یا ابلیس هستند و خبیث و باید عرض و ناموسشون رو برد یا فرشته اند و قدیس 

صفر یا صد 

همین 

دیگه هیچی 

هیچ عددی بین این دوتا نیست که نیست 

بزرگان ما حق اشتباه ندارند و اگه اشتباه کردند باید از چشم همه بیفتند و له بشند 

چون ما این جوری می خوایم 

ما مردم 

خودمونیش میشه «جو گیر شدن!» البته دور از جون شما خودم رو می گم

یادتون هست اون آقایی که امروز خودش و خانوادش از نظر یه عده ای راس فتنه ها تلقی می شه و ریختن آبروش توی تلویزیون جلوی چشم دویست میلیون آدم مباح شمرده می شه اونم به جرم اثبات نشده تو هیچ دادگاه و محکمه ای؛ قبلا کی بود و چی در موردش می گفتند؛ 

اون وقتا که سردار چی چی بود و مخالفت باهاش دشمنی با پیغمبر 

آره مخالفت باهاش دشمنی با پیغمبر بود 

پیغمبر!

باورتون می شه 

تلخه اما واقعیت داره 

لابد موافق های این کار زشت می خوان کلی دلیل و مدرک بیارند 

اما این رسمش نبود 

کار بد دیگه نباید توجیه هم بشه 

هرچند گفتم باید این اتفاق ها می افتاد چون ما می خوایم 

مثل اینکه یه حسی تو وجودمونه که دوست داریم هیجان زدگی رو 

شایدم حق داریم 

چرا 

خوب بالاخره هیجان تو وجود همه آدما هست باید تخلیه بشه یه جوری 

اینم یه راهشه ...